කවියාගේ මෙහෙය

මා පබඳින රසහව් පිරි පෙදෙහි මහා පෙළහරකින්
දෑ අඳ දන සහතර ඉර හඳ තරු ඉඳුසැව් දුටුවොත්
බිහිරන් සවණත කන්කලු කොවුලන් ගී සර වැකුණොත්
ගොළුවන් මුව ගැබින් හදෙහි පැතුම ගීයකට නැගුනොත්
සව් ලෝ දන තුටු සයුරෙහි කිමිද කිමිද උදම් වුවොත්
එසේ ගයන නටන උදම්වන හැමගෙම ළය මඬලේ
සඳේ ලපය මෙන් නොසැලෙන වේදනාවෙ අඳුරු තිතක්
සදා රැඳී පවතින බව ඒ හැමටම පසක් වෙතොත්
මා මනදොළ සපිරෙනු ඇත, මගේ මෙහෙය නිමවනු ඇත

මිය ගිය උවැසිය

පිරුවානා පොත් වහන්සෙ
කනප්පුවෙහි පෙරලී ඇත
මිදුල පුරා වියළුණ කොළ
ඒ මේ අත විසිර තිබේ

මිදුලෙ පහන් පැලේ නිතර
සැලුණු දැල්ල නිවී ගොස්ය
ඉඳහිට ගේ පිළිකන්නේ
බල්ලකු උඩු බුරනු ඇසේ

පාපොච්චාරණය

පබවත කුස කුමරුට පැරකුම් රජු ගුණ කියන දිනෙහි
ලද බැමිණිය රහල් හිමිට බැති හසුනක් යවන සඳෙහි
මනමේ කුමරිය දුවැවිත් සරව්චන්ද්‍ර සිඹින කෙණෙහි
මට මා ගැන ඇතිවෙන පිළිකුල හින්දා නොරැඳී මෙහි
පසු නොබලා දුව ගොස් සැඟවෙන්නෙමි ලෝ කුඹු නිරයෙහි

අපි වෙමු සිංහල ලේඛකයෝ

කුස ගින්නෙන් දරුවන් වැලපෙද්දී
ඇට කටු ඇඟ මස් සිදුරු කරද්දී
දුගඳ හමන පොඩි පැල්පත් අතරින්
දුප්පත්කම හෙලූවෙන් දුව එද්දී
රස්සා සොයමින් තරුණ තරුණියන්
නගරය මැද දාඩිය වස්සද්දී
එක්ටැම් ගෙයි මතු මහලට නැගිලා
සුවඳ බොජුන් වලඳා අම පැන් බී
විසිත්ත කාමරයේ පේවී හිඳ
බටහිර සාහිත ලොවෙහි ගැඹුරු තැන්
මතු කොට ඒ ගැන තර්ක කරමු අපි

සුදු මිනිසුන් මැද

ගුගුරන හෙණ හඬ විලසට
උසුළු විසුළු දෙඩුම් නැගෙයි
උපහාසය විදුලි කොටයි
ඇහි පියවිල්ලක් ගානේ.

කසු කුසු බස් සැඬ සුළඟකි
අවටැති ලොව මුලිනුදුරන
මව් ඇකයෙන් වෙන් කොට දැමු
කිරි දරුවෙක් නොවෙම්ද මම්?

ඇලස්කාව

පියල්ලෙන් පියල්ල
අඳුරු නුබ ගැබින් වැටී
එකම හිම ලොවක් නැඟී ඇත.
තිරය මෑත් කොට
වීදුරු කවුළුවෙන් බලන කල
සුදෙන් නැඟි
නිහඬින් නැඟි නිහඬ තලාවකි.

වැහැරුණු උස් ගස් අත් විදා
ඇඟලි තුඩින්
අහස සිදුරු කරයි.
මැලවුණු හිරු
පරාජිත සඳ මඬලක් මෙන්
අඩිපාර, ගෙවුයන, පියස් මුදුන්
මුළු ලොවම සුදු හිමට බාර දී
පලා ගොස් ඇත.

නෙත් තුළට වදින හිම සුද
මුළු ගත වෙවිලවයි.
පාලුවයි, සීතලයි
හිම මැද මා අතර මං කරවයි.

සෝපාවෙහි වැතිරී
වාදනය කරවමි අමරදේව ගීතයක්.
"පිලේ පැදුර හේනට" ...
වා ගැබ උණුස්මි කරමින්.

ලෙලදෙන වදන් තුළින්
මතු වෙයි හිරු මඬලක්.
සිනා පිරි වතක්,
නෙරළු තුරු පෙළක්.

දිය වී යයි හිම කඳ
සෙනෙහස දිලෙයි ගුවනත.
පාවෙන වතුරෙහි
සේදී යයි පාලුව

උණුසුම මැදින් නැගෙන
සිංහල බස
තුරු අතු පතර
මල් ගන්වයි
මතකයෙහි තුරු හිසක සිට
කොහෙක් හඬ නගයි.

සනාතන සභා රැස්වීමක්

උස් වචන, මිටි වචන, කොර ගහන කුදු වචන
රැස් විහිදුවන වචන, අඳුර දැවටුණු වචන
හිස් කබල තුළ විදුලි කොටන එඩිතර වචන
කිනිසි තුඩු ලෙලවමින් සිල්ප දක්වන වචන
නොයෙක් ලිපි ගොනු අතර සැඟවිලා ඇති වචන
මුවත් සවනත් අතර රූ වෙනස් වන වචන
වසාගනු වස් සෙලුව ඔතාගෙන ඇති වචන
නා කපන වැස්ස සේ කඩා හැළෙනා වචන
බිඳක්වත් මහ පොළොව නොතෙමනා ඒ වචන

හොනලුලු නගරය

විඩාපත් වූ සිවුපාවෙකු විලසට
නගරය නිදියයි ගිනි කඳු යහනත

මුහුදු උඩින් එන සුළඟට එතෙමින්
සිවුපාවා ගොරවයි හඬ පතුරා

පැරණි දෙවිවරුන් පා සටහන් නැති
අහසෙහි ඇත්තේ තරුවැල් පමණයි

වදන් මැකී ගිය යැදුමක රාවෙට
තවත් දිනක් පායා එයි අහසේ

යුහුව නැඟිට සිට, නිදි ගැට පිස දා
දෙපා සසල කොට, වලිගය සොලවා

දහසක් හිමියන්ගේ දහසක් අණ
පිළිපදින්නට සැරසෙයි අද නගරය

තවුස් උදානය

කාලය ඔද තෙද වනසා
ජීවන ගිරිකුළ මතුයෙහි
නිහඬව නිසලව සිටිනා
මුනිවරයෙක් නොවෙම් ද මම්

විරාගයේ කවුළුව හැර
එබී බලමි ලෝ ගැබ දෙස
අව්ව වැස්ස හා ඉර හඳ
වදන් පමණි දැන් මා හට

නැවතී මොහොතක් මමිතුර
බලනු මැනවි මා වත දෙස
හැඟුමි සියල් යතුගා ඇති
වෙස් මුහුණක් නොවේද එය?

තෙමමින් මා දෙපා සෙමෙන්
ජීවය අර ගලා බසියි
සතුට පරාජය හා දුක
එකට දියෙහි පා කරනෙමි

යටගියාව ගොලු වී ඇත
අනාගතය අඳ වී ඇත
ගිරිකුළ මතුයෙහි හිඳගෙන
බවුන් වඩමි පහන් සිතින්

නොදැමුණු මතකය ඉඳ හිට
රූ මා අබියස ලෙලවත
මාර පරාජය සිහි කොට
මනස් තිරය පහත හෙළමි

විමල් දිසානායකගේ නාගලකන්ද වෙබ් අඩවිය අද ඇරඹිණ.