ඇලස්කාව

පියල්ලෙන් පියල්ල
අඳුරු නුබ ගැබින් වැටී
එකම හිම ලොවක් නැඟී ඇත.
තිරය මෑත් කොට
වීදුරු කවුළුවෙන් බලන කල
සුදෙන් නැඟි
නිහඬින් නැඟි නිහඬ තලාවකි.

වැහැරුණු උස් ගස් අත් විදා
ඇඟලි තුඩින්
අහස සිදුරු කරයි.
මැලවුණු හිරු
පරාජිත සඳ මඬලක් මෙන්
අඩිපාර, ගෙවුයන, පියස් මුදුන්
මුළු ලොවම සුදු හිමට බාර දී
පලා ගොස් ඇත.

නෙත් තුළට වදින හිම සුද
මුළු ගත වෙවිලවයි.
පාලුවයි, සීතලයි
හිම මැද මා අතර මං කරවයි.

සෝපාවෙහි වැතිරී
වාදනය කරවමි අමරදේව ගීතයක්.
"පිලේ පැදුර හේනට" ...
වා ගැබ උණුස්මි කරමින්.

ලෙලදෙන වදන් තුළින්
මතු වෙයි හිරු මඬලක්.
සිනා පිරි වතක්,
නෙරළු තුරු පෙළක්.

දිය වී යයි හිම කඳ
සෙනෙහස දිලෙයි ගුවනත.
පාවෙන වතුරෙහි
සේදී යයි පාලුව

උණුසුම මැදින් නැගෙන
සිංහල බස
තුරු අතු පතර
මල් ගන්වයි
මතකයෙහි තුරු හිසක සිට
කොහෙක් හඬ නගයි.