කාලය ඔද තෙද වනසා
ජීවන ගිරිකුළ මතුයෙහි
නිහඬව නිසලව සිටිනා
මුනිවරයෙක් නොවෙම් ද මම්
විරාගයේ කවුළුව හැර
එබී බලමි ලෝ ගැබ දෙස
අව්ව වැස්ස හා ඉර හඳ
වදන් පමණි දැන් මා හට
නැවතී මොහොතක් මමිතුර
බලනු මැනවි මා වත දෙස
හැඟුමි සියල් යතුගා ඇති
වෙස් මුහුණක් නොවේද එය?
තෙමමින් මා දෙපා සෙමෙන්
ජීවය අර ගලා බසියි
සතුට පරාජය හා දුක
එකට දියෙහි පා කරනෙමි
යටගියාව ගොලු වී ඇත
අනාගතය අඳ වී ඇත
ගිරිකුළ මතුයෙහි හිඳගෙන
බවුන් වඩමි පහන් සිතින්
නොදැමුණු මතකය ඉඳ හිට
රූ මා අබියස ලෙලවත
මාර පරාජය සිහි කොට
මනස් තිරය පහත හෙළමි
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment